Wojna

Straszne przedsięwzięcie, straszne w skutkach, choć jeszcze straszniejsze w swoich podwalinach. Zagnanie młodych, silnych, zdrowych mężczyzn do broni i zmuszenie ich do walki w imię… no właśnie czego? Znowu ten Tuwim, w koło i w koło, bo im tam nafta z ziemi sikła i obrodziła dolarami. Czy jest coś trafniejszego? Czytaliście Na Zachodzie Bez Zmian?

Jestem młody, mam dwadzieścia lat; z życia nie znam jednak nic oprócz zwątpienia, śmierci, strachu i powiązania najbardziej bezsensownej powierzchowności z otchłanią cierpienia. Widzę, że narody są podjudzane przeciwko sobie i w milczeniu, nieświadomie, idiotycznie, posłusznie, niewinnie się zabijają. Widzę, że najmądrzejsze umysły świata wynajdują broń i słowa, żeby to wszystko stało się jeszcze bardziej wyrafinowane i trwało dłużej. A wraz ze mną widzą to wszyscy ludzie w moim wieku tutaj i po tamtej stronie, na całym świecie, wraz ze mną przeżywa to moje pokolenie. Co powiedzą nasi ojcowie, gdy kiedyś staniemy przed nimi i zażądamy wyjaśnień? Czego oczekują od nas, kiedy nadejdzie czas bez wojny? Przez całe lata naszym zajęciem było zabijanie – była to nasza pierwsza praca w życiu. Nasza wiedza o życiu ogranicza się do śmierci. A co ma się dziać potem? I co z nas wyrośnie?

                                                            ERICH MARIA REMARQUE – NA ZACHODZIE BEZ ZMIAN

  

Można by nawet rzecz, że na świecie bez zmian. A co ma się dziać potem, co z nas wyrosło, z pokolenia ludzi, których dziadkowie pamiętają, bardziej lub mniej, wojnę. Kiedy wybuchała, moja jedna babcia miała 12 lat, jej mąż przeszedł szlak bojowy najpierw z wojskiem polskim, wzięty do niewoli jako Ślązak skorzystał z możliwości przejścia do armii niemieckiej. Swoją wojenną drogę zakończył we Włoszech u Andersa. Do Polski, już jakiś czas po wojnie, wracał z Anglii – wariat. Drugi dziadek urodził się w 1939, a babcia, jego małżonka, w 1941. Na wojnie straciła ojca zagrzebanego gdzieś w piachu pustyni pod Tunisem. Tragedia narodów i jednostek w moim życiu obecna jest od zawsze, mam więc niestety sentyment, którego mieć bym nie chciała.

Strach i fascynacja

Strach i fascynacja wojną spowodowały parę lat temu, że przeczytałam wszystkie dostępne książki o Hitlerze i Stalinie. Chciałam zrozumieć co pcha ludzi do tak potwornych czynów, szukałam genezy w życiorysach dowódców. Nie zrozumiałam nic i niczego nie znalazłam. Jeśli ktoś myśli, że po przeczytaniu wszystkich biografii dowie się czegoś więcej o trawiącym ludzkość obłędzie wojny – jest w błędzie. Nie dowie się niczego ponad to, co można zobaczyć w programach dla mas z Discovery. Prawda pozostaje zakryta, schowana głęboko wśród ludzi, o których Historia nie wspomina, tych, którzy nie pchają się na afisz skutecznie ukrywając swoją tożsamość za wizerunkami Hitlerów i Stalinów, Trumpów i Putinów. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu, że polityka to fasada, sztuczna szarpanina stworzona ku uciesze gawiedzi wierzącej głupio, że ma wpływ na cokolwiek.

Apel antywojenny mamy za sobą

Jak już przeczytaliście, wojna w moim życiu występuje od wczesnego dzieciństwa, jednocześnie przeraża mnie i fascynuje. Właśnie z tej przyczyny interesują mnie wszelkie jej przejawy. Cały czas podświadomie szukam wyjaśnienia. To, że ktoś chciał wojny nie wystarcza, jeszcze musiał mieć ludzi do wojowania. Zmusić, wydawałoby się normalnych, spokojnych, młodych chłopaków, do wciśnięcia się w mundur, złapania za karabin i wyruszenia w celu mordowania takich samych jak oni. Ciekawi mnie jak ubrani w mundury, jeszcze przed chwilą zwykli ludzie, zmieniali się w bezmyślne narzędzia. Czy bezmyślne? Jednak szli, ginęli i wierzyli, że to ma jakiś sens, choć nie miało żadnego.

Muzeum Broni i Militariów

Założone przez pasjonatów, z prywatnej inicjatywy, Muzeum Broni i Militariów pozwala przenieść się w czasie, na chwile trafić na front, zobaczyć fotel, na którym siadywał pradziadek obsługujący radiostację. Dotknąć hełmu z dziurą po kuli, szorstkiego materiału munduru polowego. Stanąć przy bombach, które spadały na głowy ludziom ukrytym w zaciemnionych miastach, ukrytym gdzieś głęboko w piwnicach. Wyobrazić sobie swojego syna “z zimnem lufy VISA w nogawce spodni”. Spojrzeć w oczy Hitlerowi z portretu i krzyczeć dlaczego, dlaczego, dlaczego!!!?

Dotknąć znaczy poczuć się jak oni

Wspomnienia zacierają się i pamięć odchodzi, do Muzeum przychodzą młodzi i nie widzą tego, co ja. Radosne uśmiechy dzieci i wołania: tata, patrz, ale fajny czołg, wóz bojowy, armata. Ja, ciągle widzę tam inne dzieci. Przestraszonych młodych chłopaków wyrwanych z rąk matek i ledwo poślubionych żon. Czuję strach wsiąknięty we wraki i ich wysiedziane fotele. Wraki stojące tu ku przestrodze, żebyśmy pamiętali i bali się momentu, w którym te oswojone teraz maszyny wyjadą na ulice. Boicie się już trochę?

  

Polecam

Jakie by nie były wasze pobudki, serdecznie polecam Muzeum Broni i Militariów w Witoszowie Dolnym niedaleko Świdnicy. To ważne, że można wsiąść do wozu bojowego, dotknąć umieszczonych w nim przyrządów, nastawić działo do strzału. Wdrapać się po drabince i zobaczyć ciasnotę kabiny pilota samolotu, zobaczyć te wszystkie niezliczone guziczki i podziwiać umiejętność i wiedzę w ich wykorzystaniu. Poznawanie świata wszystkimi zmysłami jest dopiero nauką, nie obrazki i opowieści z podręczników.

Powtarzać się nie ma sensu, macie więc tutaj link do źródła, do samego muzeum.

MUZEUM BRONI I MILITARIÓW ŚWIDNICA

  

  

Na koniec

Kurcze, zawsze jak piszę o czymś związanym z wojną wychodzi mi Protestwpis. Trudno, “taka jest moja koncepcja, tak ja to widzę”.

 

Pokój w naszych czasach
Tak, będzie pokój w naszych czasach
Ty wiesz, ja wiem
Nie chcę czynić niczego złem”

                                                              KULT