“Idę ulicą. W głowie mam pełno niesfornych myśli. Szkoda czegoś. W duszy tak ciężko, jakbym stracił coś niepowrotnie! Idę szukać kolegów, a potem pojedziemy do restauracji: upijemy się i zakończymy wieczór u dziewek. To wszystko zaczyna mnie nudzić. Zbrzydły mi i pijatyki, i kłamiący ludzie , i miasto, w którym prawdę się przemyca przez wiele kordonów – jak my przemycamy towar! Tu wszystko sztuczne, lśniące i bardzo skomplikowane, lecz pod tym się kryją zwykłe brudy i czcza treść… Tam żyłem pełniej. Tam ludzie są szczerzy i pod lichą powłoką słów ukrywają złote myśli, a w piersiach mają żywe uczucia i gorące serca. Tu – ani jednej szczerej myśli, ani jednego szczerego słowa. Tutaj wszyscy wszędzie, zawsze udają, grają role w olbrzymiej farsie, komedii. Stały teatr – i w domu, i na ulicy. Tu kobiety maskują ślicznymi strojami i wykwintną, często brudną bielizną ułomne, nędzne ciała. Tam pod lichą szatą i biedną, lnianą bielizną są gorące, silne ciała, kochające bez obłudy – z potrzeby, nie dla zysku i nie dla ciekawości.“

SERGIUSZ PIASECKI – KOCHANEK WIELKIEJ NIEDŹWIEDZICY

Czy nadal to odróżnia pogranicze od miasta dużego? Czy moje tutaj pogranicze polsko – czeskie jest pełne ludzi o gorących sercach? Technologią skrócono dystansy między ludźmi, a jednocześnie przez nią właśnie oddaliliśmy się od siebie dalej niż granice państw i okowy kultury. Choć siedzimy obok oddzieleni korytarzem lub kawałkiem budowlanej działki, jesteśmy sobie tak dalecy, obcy i zbędni. Tak powiedzieli ci, co nad nami mają władzę, ci co ze świetlistych prostokątów wygłaszają kłamstwa objawione, a my przyjmujemy je za swoje myśli, swoje uczucia i swoje pragnienia. Jesteśmy winni zaniechania. Zaniechania myślenia, myślenia o innych. Jesteśmy winni zaniechania miłości, miłości do drugiego człowieka. Jesteśmy winni zaniechania poszukiwania bliskości, bliskości drugiej osoby. Jesteśmy winni zaniechania, my ludzie.