„Stary ssie jeszcze parę razy zimną fajkę i bulgocze na niej, wreszcie mówi dalej: – Parowiec nazywał się Western Star. Piękny, duży statek. Dziesięć tysięcy ton. Płynął samotnie. To było zwykłe szczęście, że go trafiliśmy. Przez czysty przypadek mieliśmy właściwą pozycję przednią. Strzelałem cztery torpedy, ale tylko jedna trafiła, i to ze zdumiewająco małym skutkiem. Łajba zanurzyła się tylko nieco głębiej i zmniejszyła prędkość. Potem uzyskaliśmy jeszcze jeden celny z wyrzutni rufowej. Ale statek długo tonął. Widziałem, jak ludzie zeszli do łodzi, i wtedy wynurzyłam się.

Tamci spuścili dwie łodzie i obie wzięły kurs prosto na nas… przeszły szybko na zasięg głosu i był tam jakiś facet, który mi nie przestawał dziękować, że jesteśmy takimi porządnymi ludźmi. Trwało dłuższą chwilę, zanim skapowałem: oni myśleli, że nie strzelaliśmy dalej, by im dać możliwość zwiania ze statku. Dziękowali za fairness. Należy stwierdzić, ze po prostu nie mieliśmy ani jednej torpedy w rurach. oczywiście, nie mieli pojęcia, że trzy razy chybiliśmy. Nasi chłopcy tyrali jak wariaci, ale ponowne załadowanie musi przecież potrwać. A oni myśleli, że myśmy czekali z ostatecznym strzałem, by im dać czas…

Patrząc z ukosa widzę, że Stary uśmiecha się krzywo. A potem zdradza mi swoje właśnie znalezione podsumowanie: – Tak więc, zanim się człowiek obejrzy, może zostać uznany za porządnego.”