Hej ho, hej ho na Jagodną się wlazło

O tak. Może i szło się dosyć długo, ale z grubsza po płaskim. Jagodna najwyższy szczyt Gór Bystrzyckich – 985 m n.p.m. Nie ma tu specjalnie wysokich podejść, stok wznosi się łagodnie aż do samego wierzchołka, który w zasadzie, gdyby nie znaki można by przypadkowo ominąć. Szczytu jako takiego nie ma, widok przesłania las. Kiedyś, na początku XX wieku była tutaj 17-metrowa wieża widokowa, podobno coś z niej zostało, ale nie wiem gdzie, chyba nie odnaleźliśmy tego miejsca. Całość szlaku biegnie wzdłuż drogi szutrowej, miejscowi podjeżdżają praktycznie pod sam szczyt po jagody. No, ale zdobywcom nie przystoi takie oszukaństwo, trzeba używać własnych nóg.

Sam szlak jest trochę nudny, idzie się i idzie, po obu stronach las i tylko miejscami można natrafić na panoramy i widoki. Krok za krokiem konsekwentnie wchodzi się po niewielkim wzniesieniu. Można powiedzieć, że to góra idealna dla małych nóżek, a jednak małe główki w przeciwieństwie do wspomnianych nóżek nie cierpią nudy i tutaj mamy właśnie kłopot. Idzie się dobrze, łatwo, ale dzieci się nudzą. No, chyba że ogrywają rodziców w Osła – niezatapialną i obowiązkową grę podróżną o wielu odmianach. (Na którą pomysł sprzedam Wam w wolnej chwili).

Zaraz, zaraz…

Coś tu grubo jest nie tak, czy aby na pewno możemy zaliczyć jagodną do korony. Odnośnie do wierzchołków są jakieś kontrowersje, jedne jest południowy, drugi północny, jeden większy, drugi mniejszy, jeden bliżej, drugi dalej. Więcej o tym tutaj. Przyjmujemy jednak, że jakiś wierzchołek zdobyliśmy więc formalnie szczyt zawiśnie na ścianie tym bardziej że w rozpisce Korony Gór Polski figuruje Jagodna o wielkości 977 m n.p.m. Bałagan jakiś i tyle. Ewentualnie do poprawki pójdzie Jagodna, kiedy już będziemy mieszkać niedaleko, czyli w przyszłym roku.

 

Od przełączy Spalona

Tutaj zaczęliśmy wędrówkę, zaraz przy samym schronisku wyruszyliśmy na szlak. Szliśmy około półtorej godziny, w górę transportując Półdziecko przez połowę drogi w chuście. W dół maluch nawet dał radę samobieżnie z niewielkimi dopomaganiami na barana i rękach. Myślę, że teraz starsza o te pięć miesięcy i parę kilogramów cięższa, a przez to nienadająca się już do chusty, sama dałaby radę większości trasy.

Strawa

Wyprawę zakończyliśmy głodni, ale byliśmy na tę intencję przygotowani. Przy końcu szlaku rozpaliliśmy ognisko, na nim, w naszej super szpanerskiej menażce, odgrzaliśmy sobie bigos. Tak, dobrze widzicie, był bigos z ogniska, kiełbasy z kija i ciepłe bułeczki. Był też hamak z chusty i dużo, dużo radości. Powodzenia dla innych zdobywców.