Trzeci już dzień zbieram się do napisania paru słów o tej figurze. Trzeci już dzień myśli zbieram i nic. Szukałam inspiracji. A on, stoi.

Wieś Rudawa — Dolny Śląsk. Czy to wieś jeszcze, czy już widmo bardziej, wspomnienie czegoś, co było kiedyś dawno, ale nie aż tak dawno, jak można by pomyśleć. Niegdysiejsze sześćset trzydzieści trzy dusze w sto trzydzieści pięć lat zredukowane do sześciu zaledwie istnień. A on, stoi.

Czas się upomina, odłupuje po kawałku, przesłanie zaciera. A on, stoi. Trwa niezależnie od pogody, od ludzkiego humoru, pozostał tutaj gdzie go postawiły zręczne ludzkie ręce.

• 

Dawno, ale nie aż tak dawno, jak można by pomyśleć był czas, że chętnie chodziłam do kościoła, i jeszcze potem chodziłam, kiedy już mnie zmuszano, a potem już nie chodziłam z nienawiści do przymusu. Jeszcze parę lat nie chodziłam oszukana i zła. Teraz też nie chodzę, odnalazłam Chrystusa w sercu, nie w kościele, ale pamiętam doskonale. I on pamięta, ten krzyż co pozostał. Pamięta odbitą echem pieśń:

W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie,
W krzyżu , miłości nauka.
Kto Ciebie, Boże, raz pojąć może,
Ten nic nie pragnie, ni szuka.

Pieśń śpiewaną na głosy, każdy inny, każdy z innego miejsca w ławce. Głosy otaczające nierozumiejące dziecko. Krzyż w Rudawie pozostał i trwa wraz z nim niemy Chrystus. Nie niemy — bez twarzy.